Het vertrek...

Tot mijn grote schaamte moet ik hier publiekelijk bekennen eigenlijk geen idee te hebben waar we ons strakjes zullen bevinden. Ik laat het plannen en organiseren van onze vakanties graag over aan Maxim, hij heeft daar een goed ontwikkeld talent voor. Maar goed ondertussen zit ik hier te schrijven met mijn mond vol tanden want waarheen voert deze reis, Joost mag het weten...
Al bijna een jaar lang word ik zo nu en dan door een enthousiaste Maxim op zonnige Aziatische plaatjes gewezen maar nu puntje bij paaltje komt weet ik niets.
Hoor ik daar gegniffel? Het is pure ernst hier hoor. Goddank kan ik me tijdens de vliegreis nog voorbereiden en zo hier en daar mijn oor in de familie te luister leggen.
Tot aan de overkant!

***TOT ZOVER DE VAKANTIE SINGAPORE 2008***

Ko de koala

Vaste medereiziger van onze familie is Ko. Geen vakantie zonder Ko. Het leek me daarom wel eens aardig onze meestal zwijgzame metgezel eens een diepte interview af te nemen. Het viel overigens niet mee om een fatsoenlijke foto van deze knaap te maken want het is een nogal beweeglijk type, als je snapt wat ik bedoel ;-)
Een laatste zweterige en plakkerige zwaai van ons allen en speciaal van Ko.
Tot in Nederland!

Chinese junk...

Vandaag, onze laatste volle vakantiedag, zijn we met een Chinese jonker de Imperial Cheng Ho genaamd, de imposante haven rondgevaren en hebben we een klein eilandje bezocht.
The Imperial Cheng Ho is de naam van een Chinese ontdekkingsreiziger uit 1405, waarvan de Chinezen zelfs beweren dat hij Amerika ver voor Columbus al ontdekt had. Deze boot is naar hem vernoemd en is een kopie van de boot waarmee Cheng Ho zijn reizen gemaakt zou hebben, een ‘junk’ dus ofwel een ‘jonker’. Het was heerlijk om Singapore, met al zijn grootse gebouwen, van een afstandje op het water te aanschouwen en hoewel de dag nogal donker begon met zwarte wolken, liet de zon niet lang op zich wachten.
Na een uurtje varen mochten we op het eilandje Kusu van boord en hebben we een wandeling gemaakt.
Er was een put vol met schildpadden en een tempel waarvan, volgens onze taxichauffeur, de goden niet van mensen die varkensvlees eten zouden houden en laat ik nou net vanochtend een plaatje bacon onder mijn ei gehad hebben ;-)
Diezelfde chauffeur was erg spraakzaam en brabbelde honderduit en vergat daardoor de juiste snelweg te nemen. Geen probleem, hij reed gewoon achteruit tot hij bij de juiste afslag was. Er werd zo hier en daar wel getoeterd maar men hield opvallend veel rekening met deze foutrijder. Volgens zijn eigen commentaar was het alleen maar erg als er politie in de buurt zou zijn. Hoe dan ook, ik vond het persoonlijk een heel avontuur en heb met samengeknepen billen en zwetende handen de reis vervolgd.
Zo was het overigens ook nog een heel avontuur om in de haven een taxi terug naar het hotel te krijgen. Er stond een lang rij wachtenden en er kwamen slechts sporadisch taxi’s voorbij. Na dertig minuten waren wij aan de beurt en zo kwam het allemaal dan toch nog goed.
Strakjes maken wij ons op om voor de laatste keer bij ons inmiddels favoriete Aziatische restaurant te gaan eten, waarvan wellicht morgen de laatste foto’s. We vertrekken hier morgen 21.30 uur locale tijd en komen dan Maandag heel vroeg in Nederland aan. Ik hoop dat we in aangenaam weer terugkomen want we hebben geen jassen meegenomen...

Even lekker niets...

Zelfs geen blogje dus. Zo regenachtig het aan het begin was, des te zonniger is het hier nu, waarmee de temperaturen dus ook ongenadig stijgen. De familie vermaakt zich in de dierentuin en Macritchie reservoir en ik meen iets gehoord te hebben over de Wetlands. Ik houd me zeer gedeisd en vermaak me uitstekend hier aan de waterkant van het zwembad en uiteraard in de schaduw. ‘Recht op rust’ en bij gebrek aan hangmat doen de ligbedden ook uistekend dienst. Af en toe waait er een koel windje vanaf het water naar me toe en ik waan me in het paradijs. Hoewel dit hotel (Swiss Merchant Court) hartje centrum ligt, dringen er aan de kant van het zwembad bijna geen stadse geluiden door. De ligging van dit hotel is overigens perfect. Chinatown op loopafstand, net als enkele grote warenhuizen en alle leuke kleine restaurantjes liggen om de hoek.

Elke avond weer doen de ‘proppers’ hun uiterste best ons hun eettentje binnen te lokken. Wij wijten alle aandacht aan Chao Ya, de mensen hier zijn dol op kleine kinderen en iedereen wil haar maar aanraken, wonderlijk hoor maar de kleine meid geniet volop van alle aandacht. Overal waar wij verschijnen klinken aanlokkelijke aanbiedingen van ‘happy hour’ tot 20% discount.
‘s Avonds begin ik overigens wat meer te leven en wil ik wel een kleine trippel richting Chinatown maken. Gisteravond hebben we enkele prachtige houten schalen gekocht van Chinees lakwerk, werkelijk heel mooi.
Ook moest ik even heel erg slikken toen een verkoopster mij voor de moeder van Maxim aanzag, ok ik ben een tikkie ouder en hij heeft een zeer jeugdige uitstraling maar ik zijn moeder?! Maxim moest er erg om lachen daar dezelfde verkoopster hetzelfde een dag eerder had gezegd tegen zijn zus en zij is negen jaar jonger dan Maxim. Pffff, een warm vochtige maar bovenal luie zwaai uit Singapore ;-)

Sun Tec City...

Vandaag waren de twee Martha’s (mijn schoonmoeder heet ook zo ;-) op een missie. Wij worden namelijk geen van tweeën gehinderd door enig richtinggevoel maar kunnen heel goed een taxi bestellen. Dus daar gingen de Martha’s, op naar SunTEC city, het shopping paradijs waar mijn oudste zus zo over roemde, voor wie ik enkele flacons naar rain forrest ruikende luchtverfrissers moest meenemen. Tijdens de taxirit sloeg de twijfel al toe toen de chauffeur het had over meerdere ‘towers’ ik geloof dat hij het had over 5 verschillende towers.
Het werd dus helaas een ‘Mission Impossible’, ik kan niet anders zeggen dat we onze stinkende best hebben gedaan. We hebben de megagrote Mall anderhalve keer doorkruist en de vellen van de voeten gelopen doch het gezochte niet kunnen vinden. Sorry zus...

Wat we wel hebben gevonden is deze merkwaardige fontein die druppels naar beneden en boven laat stromen. Misschien is het optisch bedrog maar wij hebben met eigen ogen mogen aanschouwen dat de druppels omhoog liepen. Ik heb het nog even op film vastgelegd maar das misschien niet zo duidelijk, maar goed aanschouw!

Verder had ik gisteravond nog een persoonlijke horror ervaring. Bij de Japanse supermarkt een zakje (hoe kan het anders) Japanse mix aangeschaft. Op de hotelkamer aangekomen dacht ik deze lekker bij een spannende film weg te kunnen snoepen. Dat lukte ook aardig maar ik kwam wel af en toe harde lange stengels tegen die ik niet zo lekker vond. Toen er toch wel heel veel van die viezerds in het zakje zaten, heb ik het grote licht even aangeknipt (ach ja je wordt een dagje ouder en hebt gewoon wat meer licht nodig om iets goed te kunnen zien). Tot mijn grote afgrijzen zitten er hele gedroogde vissen in. Vinden jullie ze ook niet verdacht veel lijken op de docter fish visjes? Brrrr, het blijven rare jongens die Japanners...

Pulau Ubin...

Vandaag zijn we met ons allen naar een klein eilandje (Pulau Ubin) voor de kust van Singapore gevaren met een eveneens zeer klein bootje. Ik vind het altijd zeer aangenaam vertoeven op het water, zeker met deze tropische temperaturen. Na een klein half uur werd de achterkant van de boot tegen de kade aangevaren en gaf de kapitein vol gas terwijl hij ons met handen en voeten te kennen gaf dat we nu toch echt de boot dienden te verlaten. Dat ging niet echt gemakkelijk daar er ook flink wat deining was maar het is ons allen gelukt om zonder te vallen de veilige wal te bereiken, dat we het verder deze trip niet droog konden houden lag niet zozeer aan het zeewater maar meer aan de hoge omgevingstemperatuur.

Het halen van adem en gewoon ‘zijn’ is al voldoende om je het zweet te laten uitbreken. In deze streken doe je alles vele tandjes lager.Pulau Ubin is zoveel mogelijk in oude staat gehouden om ons toeristen te laten zien hoe hier vroeger geleefd werd. Ik vond het er erg armoedig uitzien afgezien van de vele moderne fietsen die je voor slechts 2 dollar kunt huren om het eiland te verkennen. Marco en Rebecca leek het wel wat om te gaan fietsen, terwijl de rest koos voor een wandeling, trok ik mijn eigen plan. Ik heb vorig jaar al een junglewalk gemaakt en bedacht dat een leuke kleine trippel mooi genoeg zou zijn om daarna in de koelte van wat schaduw aan de kust in de zeewind, met boek en MP3speler de terugkeer van de anderen af te wachten.

Geen slechte keuze, al zeg ik het zelf daar de anderen letterlijk na verloop van enkele uren weer binnen kwamen druppelen. Er was van alles gespot, van apen tot lizzards en van mega spinnen tot mooie vlinders.
Bij terugkomst in het hotel bleek mijn schoonmoeder een megablaar te hebben ontwikkelt, niet onder maar bovenop haar voet. Nu ben ik best wel wat gewend met Maxim‘s voeten na blaartrekkende dagmarsen in Australië, maar zo-een als mijn schoonmoeder geproduceerd had, heb ik nog nooit mogen aanschouwen en deed me onmiddellijk terugdenken aan de verschrikkelijke afbeeldingen van aandoeningen op de pakjes sigaretten hier.

Misschien moet ze morgen maar even bij Doctor Fish langs ;-)

Hello sunshine...

Vanochtend werden Maxim en ik wreed gewekt uit onze slaap door een aanhoudend irritant getringel. Nogal versuft kijk ik op de wekker en probeer ik deze uit te zetten. Het gebel houdt echter aan en als ik op de klok kijk zie ik dat we ons verslapen hebben het is ruimschoots over achten en ik zie een stralende blauwe lucht. Langzaam besef ik dat het de hoteldeurbel is en schiet ik in ochtendjas naar de deur waar ik een breed lachende zwager en een nieuwsgierige Chao Ya aantref. Ach dat ontbijtje loopt niet weg hoor, Maxim en ik schuiven gewoon een klein half uur later aan.

Het belooft een heerlijke dag te worden en als er plannen gemaakt worden om naar de jungle te vertrekken, besluit ik deze dag bij het prachtige hotelzwembad door te brengen met het boekje ‘Fasten your seatbelt!‘ waar medeblogster Esther alias Webble een zeer hilarische bijdrage aan heeft geleverd. Een ware aanrader om te lezen!
Tegen één uur wordt het steeds drukker bij het zwembad en besluit ik de kuierlatten richting Chinatown te nemen om te kijken of ik terecht kan voor het betere hand- en voetenwerk, wat daar uiteraard prima lukt en ik plak er nog een heerlijke gezichtsbehandeling aan vast. Als nieuw wandel ik rond vier uur de warme straat weer op alwaar ik een mooie naamstempel voor mezelf laat maken.

Teruggekomen in het hotel hoor ik dat de familie, in plaats van de jungletocht, per kabelbaan naar Sentosa zijn gegaan voor wat vermaak aan het mooie strand met palmbomen. Maxim en Marco hebben zich aldaar met ware doodsverachting per skelter van een locale heuvel gestort. Ik vermoed dat ze een overdosis Formule één hebben gehad, en het blijven boys natuurlijk ;-)

Ik had overigens ook nog even een benauwd moment vanmiddag in de beautysalon toen ik in een (voor kleine Aziatische mensen gebouwde) mechanische massagestoel werd geprakt, die je hele lijf omsloot. Als grote Hollandsche meid vulde ik de stoel volkomen en snakte gewoon naar adem toen de rollers om me heen naar binnen kwamen om te masseren. Het was me al eerder opgevallen dat de Aziaten van een stevige hand houden maar deze stoel had meer weg van een pijnbank. Gelukkig werd ik gauw ontzet en overeind geholpen en kreeg daarna een heerlijke handmatige schouder- en hoofdmassage.
Eind goed al goed dus.

Weer in de war...

De maanden mei en juni zouden in Singapore de droogste moeten zijn. Ik heb net even naar de weersvooruitzichten van de komende dagen gekeken en die zien er zeer imposant uit met dubbele donkere donderwolken met bliksem, niet bepaald het type weer wat we hier dus zouden mogen verwachten qua tijd van het jaar. Maxim en ik zijn hier al enkele malen geweest en weten hoe prachtig de natuur er hier uitziet en willen de rest van de familie hier graag van mee laten genieten. Zoals het er echter nu uitziet zullen we weinig van dit alles zien, al komt dat alleen al door de laaghangende grijze bewolking.
Maar goed, klagen heeft geen zin en zoals gewoonlijk ‘hep elk nadeel toch ook weer een voordeel’ want dit weertype maakt dat het er niet zo warm is en de luchtvochtigheid van 89% maakt dat mijn haar spontaan in de krul schiet.
Op de foto één van de heilige koeien die het dak van de Sri Mariamman tempel sieren.

Vandaag gaan we allemaal apart op stap. Rebecca, Marco en Chao Ya gaan naar Orchard Road, ik ga naar Chinatown voor een nieuw troetelarrangement terwijl Maxim en zijn ouders toch nog een dappere poging ondernemen om de Botanische tuinen te bezoeken. Vanavond gaan we gezellig met elkaar eten ergens aan het water. Wel hebben we besloten eerder te gaan eten daar Chao Ya nog een beetje last van jetlag heeft en Marco en Rebecca tot in de vroege uurtjes door haar geëntertaind worden.

Ze hebben hier trouwens de meest afgrijselijke foto’s op de pakjes sigaretten geplaatst. Ik heb geen idee of het afschrikwekkend genoeg werkt, maar als de foto's t 'm niet doen, dan de prijs toch wel. Voor zij die een sterke maag hebben en nieuwsgierig zijn kunnen op de foto klikken ter vergroting en ‘ter leringh ende vermaeck‘ natuurlijk.

Ook altijd weer bijzonder de grote potten met onduidelijke planten- en/of dierenonderdelen die bij de Chinese winkels op de toonbanken staan. Het lijkt mij toe dat een moderne heks hier gemakkelijk haar ingrediënten voor de brouwsels kan aanschaffen, van gedroogde rattenpoot tot gemarineerde hagedissenstaart, alles is verkrijgbaar. ..

Ietwat vochtig begin...

Ik had al eerder melding gemaakt van het slechte weer in Singapore, maar wat wij vandaag over ons heen gestort kregen sloeg werkelijk alles, een wolkbreuk was er niets bij. Niet dat wij ons hierdoor hebben laten hinderen, nee wij bikkels uit Nederland zijn wel wat gewend, dus stapten we dapper door. Gezien de verder nogal tropische temperaturen hadden we niet zoveel om het lijf en in natte toestand heeft textiel ook nog de neiging niets-verhullend rond het lichaam te gaan plakken. Uiteraard hiervan geen foto’s, dit is een net blog ;-)

In plaats van een 'miss wet Tshirt' een foto van een trap die ook voor waterval had kunnen doorgaan (gna gna)
Na dit vochtige begin van de dag heb ik besloten mijn lijf te laten vertroetelen bij één van de vele beautysalons die Singapore rijk is, de overige leden hebben hun heil gezocht in een grote shoppingmall. Wat je ook zoekt Singapore heeft het wel en stukken goedkoper ;-)

Batman in Singapore...

Vers van de Singaporese pers het volgende bericht.
Bij de douane op het vliegveld vraagt de beambte aan de reiziger: “wat is uw naam?”
“Batman”, wordt er geantwoord. De douaneambtenaar zucht en zegt: “u bent zeker de leukste thuis. Wat is uw achternaam?”
“Superman” antwoordt de reiziger waarop deze door de ijlings opgeroepen politie, in de boeien geslagen wordt en afgevoerd.
Ja, met die Singaporese overheidsbekleders in uniform valt niet te spotten.
Gelukkig was het misverstand gauw opgelost ;-)
Sommige ouders zou je toch...

Fly away...

Nou alles is gepakt en we hebben uitgebreid afscheid genomen van de poezebeesten. Het avontuur kan weer beginnen. We hebben de koffers bij de familie gedropt, zij gaan met de auto naar Schiphol, en wij gaan lekker relaxt met de trein, we kunnen tenslotte nog lang genoeg opgevouwen zitten ;-).

Het is de eerste keer dat we rechtstreeks op Singapore vliegen zonder overstap en Maxim schat in dat het zo'n 12 uur zal duren. Mij maakt de reisduur niet uit, geef mij een glas wijn, een MP3-speler en een nekkussentje en ik ben vertrokken.

Een luie groet alvast ;-)

Nog even en het is zover...

Onze lang geplande vakantie met de hele familie kan beginnen en we hebben er allemaal ´zin an. Het lijkt wel of de katten ons aanstaande vertrek begint op te vallen want ze zijn liever en aanhankelijker dan ooit tevoren. Als ik het portier van de auto opendoe, zit Foster al in de auto, alsof hij wil zeggen hem niet achter te laten.

Ik kroel ´m nog maar even achter zijn koppie en fluister in zijn oor dat ie lekker de komende weken het rijk alleen heeft en dat ie op elke stoel ongestoord mag plaatsnemen, net als het aanrecht, de koelkast en natuurlijk de keukentafel. Het lijkt alsof ie me begrijpt want ik hoor een klagelijke miauw alsof ie wil zeggen dat er niets aan is om kattenkwaad uit te halen als er niet gekeken en gecorrigeerd wordt.

Hoe dan ook, we laten ze in goede handen achter bij de buuf en co. Ze zullen niets te kort komen en kunnen gewoon lekker in hun eigen huis blijven.

Als je op de wereldkaart klikt kun je zien waar we gaan verblijven en vanaf zaterdag verwacht ik de eerste indrukken te kunnen bloggen. Ik verneem trouwens net dat het slecht weer is, met veel onweer en regen maar wellicht komt dat de frissigheid wel ten goede :-)

.....Tot zover Australië 2007........

********************************************************

Het eind in zicht...

Ik heb voor de liefhebbers de kaart nog even bijgewerkt en de overnachtingsplaatsen erbij gezet. Als je op de kaart klikt wordt ie groter.

* Boddington
*Albany
*Hopetoun

*Kalgoorlie
*Laverton
*Tjukayirla Roadhouse
*Docker River (wild)

* Ayers Rock Resort

*Kings Canyon Resort

*Ormiston Gorge (wild)

*PalmValley(wild)

*Alice Springs

Het is hier woensdagochtend en het is onze laatste dag in Perth en in Australië. Ik kijk terug op een meer dan fantastische vakantie. Ik heb genoten van het geweldige gezelschap van Ank en Ben en natuurlijk Maxim. Ik heb het gevoel er helemaal 'uit' te zijn geweest en kan mij straks verheugen op het weerzien van alle vrienden, familie en natuurlijk de katjes. Die heb ik wel gemist, vooral onze Tooheys, die volgens mijn schoonvader flink in omvang is toegenomen. Dat is vorig jaar ook gebeurd en ik vermoed dat deze lieverd een stresspoesje is en gaat eten als er iets is.

Maar goed, ik heb begrepen dat er flink meegelezen en meegeleefd is met onze avonturen en dat vind ik dan weer fijn te lezen en te merken want het is heerlijk om 'publiek' te hebben. Ook Ben heeft genoten van het bloggen en was erg in zijn nopjes met de reacties van Wieneke en Roosnans.

Het gratis tellertje welke ik op deze site heb geplaatst is al enige dagen buiten werking en is vorige week ergens in de 800 bezoekjes blijven staan, geen gering aantal :-)

Afijn, de laatste dag dus, ik ga deze met maxim besteden in Fremantle voor de laatste kleine cadeautjes en nog even de plezierige sfeer opsnuiven. Het is hier heel aangenaam warm met 27 graden en een koele zeebries, ik heb zo hier en daar al mogen vernemen dat het licht gevroren heeft in Nederland en eerlijk is eerlijk, dat heeft toch ook wel weer wat. Ben en Ank hebben gisteren Kings park 'ontdekt' en willen daar vandaag weer heen om zich op een lommerrijkplekje neer te vlijen en zich aan hun meegebrachte leesboeken te wijden.

Dat was het dus, Australië 2007

Tot in Nederland!

Ank en Ben in the outback part 2

Uluru was het hoogtepunt, maar op een heel andere manier dan ik mij vooraf had voorgesteld. Voor mij was zij (ik denk dat zij vrouwelijk is, Nienke zal dit zeker met me eens zijn) een vreemde klomp rode zandsteen in een hele grote vlakte. Een soort kers op een bakje appelmoes bij Van de Valk. Vreemd, hoe kan in dit bijna volledig vlakke continent plotseling een rode klomp ontstaan. Of misschien wel: hoe kan een heleboel rode zandsteen weg eroderen, terwijl deze rode dame in al haar glorie overeind blijft?
Maar dit geologische aspect blijkt helemaal niet belangrijk, als je in werkelijkheid met de dame geconfronteerd wordt. Dit is een heilige plaats. Dat wisten we al, maar nu verandert het weten in voelen. Als we na een gedeeltelijke beklimming wat zitten na te denken, overvalt mij de vreemde tegenstelling: hoe kan het dat dit volk nauwelijks serieus genomen wordt, terwijl hun heilige plaatsen door bijna iedere bezoeker als imponerend en heilig worden ervaren.
Vanaf het moment dat Uluru ontmoet hebben blijft dit vraagstuk ons bezig houden. Je voelt gewoon aan dat dit volk net zo imponerend is als hun heilige plaatsen. Maar op de een of andere manier maken de meeste van de vertegenwoordigers die wij ontmoeten, niet die indruk. Ze leiden in onze ogen een erbarmelijk bestaan. Tijdens het diner gisteravond in het restaurant van Alice Springs Resort komen we tot een voorlopig standpunt: hun cultuur is niet te verenigen met die van ons. De Aboriginals die het in onze ogen redelijk tot goed doen, hebben zich aangepast aan onze, dominante cultuur. Dominant, omdat die van hen erdoor wordt weggevaagd. Een steeds kleiner wordende groep leeft nog op hun oorspronkelijke manier in de bush. Die groep ontmoeten wij niet. Wij ontmoeten alleen de (gedeeltelijk) aangepaste mensen. Misschien kom je wel in een soort niemandsland door je aan te passen, in iets dat lijkt op een vereniging van het slechte van twee werelden.
Wij bezochten prachtige plekken met overweldigend natuurschoon. Ontmoetten prachtige vogels die niet schuw zijn. Wij zagen en hoorden de Dingo. Hun huilen lijkt op een combinatie van huilen van kinderen en het fluiten van vogels. Kangeroes die redelijk goed te benaderen zijn, als je de kunst van het benaderen verstaat. Maxim is er een meester in. Wilde kangeroes lijken bijna even nieuwsgierig als wij. Palmen die groeien op een plek waar dat alleen mogelijk is door de bescherming van loodrechte rotswanden aan twee zijden (een moeizame beschrijving van een kloof of gorge). De zandrotsen werken als een voorraadschuur voor water dat erin wordt opgezogen in schaarse natte tijden en spaarzaam wordt afgegeven in langdurige droge tijden.
Maar al dat moois is goed verstopt, op afgelegen, nauwelijks bereikbare plekken. Alleen te bereiken via bijna ontoegankelijke karresporen of droogstaande rivierbeddingen. En dan komt er een nieuw aspect aan de orde. Het bereiken van het nauwelijks bereikbare. Het begaan van het nauwelijks begaanbare.
Mike heeft het in haar blog over de stoere jongens prestaties. Maar het is meer. Het plezier, dat onmiskenbaar in grote hoeveelheden aanwezig is, zit hem in het samenspel van barre, onbegaanbare omstandigheden, machtige voertuigen en het beheersen ervan door behendig ontwijken, benaderen, inschatten, opvangen, bijsturen, remmen, versnellen, schakelen en vooruitzien. Kortom: een samenballing van wat we tegen komen in het dagelijkse leven, maar dan in grote proporties in zeer korte tijd. En ja, het is waar, wij jongens houden hiervan! Wij konden er bijna geen genoeg van krijgen. Wij zochten de spectaculairste afdalingen en beklimmingen op en legden elkaars prestaties vast op video. Niet om er mee te pronken (zo zijn wij niet, natuurlijk), maar om er later opnieuw van te kunnen genieten! Hierover willen Maxim en ik geen misverstanden laten ontstaan!
Gisteren hebben we elk ’ons’ beest ingeleverd. Beesten van wagens, die soms het beest in ons hebben wakker gemaakt. Ingeleverd met weemoed? Jazeker! Maar ook met voldoening. We hebben ruim 4000 kilometer gereden. We zijn overal gekomen waar we wezen wilden. De meest onherbergzame tocht door de rivierbedding naar Palm Valley, op het heetst van de dag (37 graden minstens) en geen enkel effect op de koelwater temperatuur! Met respect kunnen we spreken van Machtige Machines!
Op weg naar de verhuurder valt mij op hoe de motor op de asfaltweg ook beschaafd kan zoemen als een naaimachine. Deze kant van zijn karakter hadden wij nog nauwelijks ervaren. Het grootste gedeelte van de reis werd gekenmerkt door gorgelende motoren (of was het het draaikolkje in de tank) en een rammelende carrosserie. Kortom: net het gewone leven!
Hartelijke groet, Ben

Alice Springs, 20 oktober

Ik heb nog een filmpje beloofd van de rijdende mannen die plaats ik bij deze. De rit was in Palm Valley, onvergetelijke trip.
Nu zitten we in een hotel aan de rand van Alice Springs en het is hier bloedheet. Eigenlijk is het alleen aangenaam als de zon onder is, vorig jaar hadden we heel veel mazzel toen was het bewolkt wat zo 10 graden scheelt.
We hebben de zon in elk geval wel getrotseerd en weer enkele prachtige schilderijen gekocht en ik heb de gallerie uitgenodigd een keer naar Nederland te komen om hun schilderijen te laten zien. Ze zijn helaas net in Engeland geweest dus hun komst naar Nederland zal nog wel even op zich laten wachten. Ik zal op mijn vaste blog eens een serie foto's wijden aan onze schilderijen.
We zijn dus weer terug in de bewoonde wereld en ik moet zeggen dat de beschaving wel erg snel went. Door de dikke gordijnen van de hotelkamer hebben we kunnen uitslapen tot 8.00 uur, een ongekend genoegen :-)
Gisteravond hebben Ank en Ben ons verrast met een etentje in het hotel, we hebben heerlijk zitten smullen van de barramundivis en ook de wijn liet zich lekker smaken . Ben maakt zich op voor een gastblogje, hij neemt dus de laptop even van mij over.

Palm Valley, 19 oktober

We hebben en hele mooie wild kampeerplaats in Palm Valley gevonden. We kijken uit op een droge rivierbedding met een prachtige rots formatie aan de overkant. We hebben ons kamp opgemaakt onder een grote witte boom waar een familie dwerg papegaai in huist. Na een korte bestudering zien we dat ze vlakbij een nestje hebben en dat ze heel zachtjes met hun jongen communiceren.


Het is deze avond zo warm dat Maxim besluit om de nacht buiten door te brengen. S’nachts hoor ik aanhoudend een droevig geluid wat telkens van een andere kant lijkt te komen. Ik dacht dat het een hele vroege vogel was en ben weer in slaap gesukkeld. Maxim wist ons de volgende ochtend echter te vertellen dat het gehuil van dingo’s afkomstig was en dat 'ze' op de kampeerplaats ronddoolden.
Hij heeft er in elk geval prima om kunnen slapen en mistte de volgende ochtend geen onderdelen.

We maken ons op voor de laatste 4 kilometer naar Palm valley wat een stevige 4 WD rit is. De filmpjes laten wel zien dat the boys hiervan hebben genoten. Ank en ik hebben ons vermaakt met goed vasthouden en kreten slaken en door ‘het beeld’ heen lopen als ‘de jongens’ elkaar stoere prestaties vastleggen op video.
FUN dus. Helaas was deze rit ook het afscheid van ons 4WD avontuur. We zijn nu in Alice Springs op de camping om alvast weer een beetje aan het geciviliseerde leven te wennen. Het lukt me echter niet om hier de boel op internet te plaatsen. Ergens een kink of zo. Het is deze vakantie lastiger om mijn blogje bij te houden. Deels komt dat doordat we met ons vieren zijn en er gewoon minder tijd voor bloggen overschiet, anderzijds zijn de mogelijkheden van internet hier nog steeds erg beperkt. Maar niet getreurd, vandaag in het 'Voyages Alice Springs Resort' heb ik weer onbeperkt toegang. JIPPIE!
Helaas weer een bugje op internet zal straks proberen het filmpje te uploaden....

Ormiston Gorge, 18 oktober

We hebben een mooie maar druk bevolkte wild kampeerplaats gevonden. Er zijn slechts 2 toiletten en 1 douche met warm water maar het ziet er allemaal schoon en goed onderhouden uit. Dit willen we wel vaker doen maar onze tocht zit er bijna op...

Na een verkwikkende nachtrust staan we vroeg op om een wandeling door de droge rivierbedding te maken. Halverwege neem ik plaats op een stuk granieten rots en geniet van de rust en de stilte om me heen. Het duurt niet lang of ik zie allerhande dieren met als topper een black footed rockwallaby die zich schijnbaar moeiteloos van rots naar rots beweegt. Het is Maxim gelukt ze tot heel dicht te benaderen (hij heeft nog steeds een hoog Steve Irwin gehalte!) en hij heeft enkele prachtige foto’s geschoten. Helaas met de analoge camera dus niet hier te bezichtigen.
Voor de mensen die zich afvragen wat we doen als het donker is volgt hier een kleine impressie van de bezigheden. Wel kan ik alvast onthullen dat hier in de outback er recentelijk geheel nieuwe sterrenstelsels zijn ontdekt.
Wat dacht u van 'de stoel', 'het wybertje' of de gisternacht ontdekte 'klauw'...

Kings Canyon, 17 oktober

In de middag rijden we naar Kings Canyon alwaar we in het gelijknamige resort overnachten. Tijdens het eten koken beleef ik een soort van ‘deja vu’ als de spiritusbrander, waar we op koken, vlammen lekt waar het niet hoort. Door de grote hitte smelten de plastic regelknoppen dol en we kunnen volgens ex brandweerman Maxim niets anders doen dan het ‘gecontroleerd laten uitbranden, wat wel drie uur duurde daar ik net deze ochtend het stelletje ruimschoots van spiritus had voorzien.
We lachen onze 'zorgen' een beetje weg en blussen onze dorstige droog geworden kelen met wijn en bier terwijl we allerhande rampscenario bedenken.
Van binnen blijft het toch een beetje pijnlijk, ik voel me verantwoordelijk en heb het gevoel dat ik faal, die gedachte kan ik maar met moeite loslaten. Jaren geleden in Darwin in een hotel met keuken is me ook al eens iets dergelijks overkomen. Daar was ik wat aan het bakken en van de rook die daarbij ontstond (rookmelder pal boven het fornuis!) zette het alarm in werking. Er was geen houden meer aan en het hele hotel werd ontruimd en ik ‘gered’ door twee brandweermannen met bijl. Een MEM om nooit te vergeten.
Ik droom er nog wel eens van...

Het weer wordt trouwens steeds aangenamer, van lekker warm tot heet met een lichte tot stormachtige wind. Vanochtend werd ik gewekt rond 5.30 uur door een grote groep schreeuwende zwarte red tailed cockatoes die deze contreien bevolken.
Ben en Maxim beleven hun ultieme jongensdroom en spelen met hun autootjes nog steeds met veel plezier in deze grote zandbak hier...

Ank en Ben zijn geheel verantwoordelijk voor de muzikale omlijsting....

Ayers Rock, 16 oktober

We zijn in het rode hart, Ayers Rock of zoals de Aboriginals zeggen 'Uluru'.
Maxim wil 'de bult' beklimmen en is in een ogenblik in de hoogte en aan de horizon verdwenen, even later door Ank en Ben gevolgd in een iets trager tempo.


Ik maak een wandeling rond de voet en mag me af en toe een weg banen door de grote groepen toeristen die braaf achter hun gids aansjokken. Ik heb mijn walkman meegenomen en laat me, terwijl ik rondwandel, meevoeren door de mooie muziek van Deva Premal naar de plaats waar ik vandaag mag zijn. Dat is wonderlijk genoeg in deze hitte een prachtige schaduwrijke plaats tussen wat grote bomen en zonder andere mensen.
Een heerlijke plek waar ik heel bewust in alle rust ga stilstaan om te aanschouwen wat deze plaats mij vandaag wil laten zien. Na een korte meditatie kijk ik omhoog en zie een familie uil, Tawny frogmouth worden ze genoemd volgens het boekje van Maxim. Ze danken hun naam aan de mega grote bek die achter het kleine snaveltje schuilgaat. Later begrijp ik dat het heel bijzonder is deze vogels te zien omdat ze bijna niet bewegen en van een prachtige schutkleur zijn voorzien.

Ayers Rock Resort 15 oktober

Het is gedaan. Vandaag hebben we voor de tweede keer the Great Central Road afgerond en uitgereden. De weg is een stuk breder geworden dan drie en een half jaar geleden. Wel stonden er nog dezelfde autowrakken en er waren er aardig wat bijgekomen. Maxim en ik hebben genoten van het veranderende landschap en de dieren die in deze woestenij kunnen overleven. We hebben veel goanna’s, lizzards, camelen, geiten, dingo’s, zebravinkjes, magpies en zelfs een heuse grote groene slang mogen aanschouwen. Allerhande dieren maar nog geen enkele levende kangoeroes, wel honderden dode in alle staten van ontbinding verkerend maar geen enkele levende tot onze grote spijt.
Vanochtend hebben we wild gekampeerd bij Docker River, we waren de enige en zelfs Ank en Ben beginnen een beetje van dit rode land te houden. Ik herken in Ank veel van mezelf de eerste keer dat ik zo ging kamperen. Nog erg gericht op schoon en stofvrij en schone toiletten en de onmisbare dagelijkse douche. Tja, die zijn er gewoon niet en het primitieve leven van wassen aan de kraan en het stof doen mij inzien hoeveel er ‘los te laten’ valt in mijn dagelijkse bestaan.
Ank en Ben waren we vanochtend overigens bijna kwijt geweest, zij mochten voorop rijden en reden pardoes de outback weer in. Luid toeterend en lichten knipperend hebben we de achtervolging ingezet. Pas na enkele kilometers toen we druk gebarend naast hen reden kregen ze het door.
Vergeet ik bijna te vermelden dat we Maxim een tijd kwijt zijn geweest. Hij ging ‘even’ douchen en kwam na 1,5 uur weer geheel bezweet en buiten adem terug. Had ie vastgezeten in het douchehokje en had over muurtjes moeten klimmen om zichzelf weer te kunnen bevrijden. Dat was in Tjukayirla Roadhouse waar we verder bijzonder plezierig hebben overnacht . Ook troffen we daar enkele onderwijzers die met de aboriginals leven om de kinderen les te geven. Een wonderlijke baan lijkt mij zo. De aboriginalcommunities zijn allemaal ‘droog‘, wat wil zeggen dat er geen alcohol gedronken of zelfs aanwezig mag zijn. Dit laatste betreurde de onderwijzeres die we spraken wel want ze lustte graag een droge witte wijn.
Morgen gaan we naar Uluru (Ayers Rock) en dan wil Maxim deze samen met Ben gaan beklimmen. Ik blijf lekker beneden want de laatste poging die ik 10 jaar geleden ondernam staat mij nog vers in het geheugen. Eerst woei mij de pet van de kop en vervolgens verloor ik bijna mijn evenwicht en mijn water en dat is daar levens gevaarlijk.
Hieronder volgt de eerst echte 'roadmovie'van de M&M's gevolgd door een klein familie portret 'Op de camping' volledig op locatie 'geschoten' in Dockers River. Enjoy the movies...

Last but not least heeft ben een gastblog geschreven, scrol dus na de hoofd film nog even door naar beneden and have some more fun...

Gastblog van Ben the bushman

Anke en Ben in the Outback
We hebben er bijna een jaar naar uitgekeken. Met Mike en Maxim naar Australië! Op 2 oktober vertrekken we. Eerste stop is Singapore. Voor ons vieren bekend terrein. Wij herinneren ons vooral de gezellige diners op de boten aan de rivier. De boten zijn verdwenen, de restaurantjes zijn er nog steeds, maar nu aan de kade. Opnieuw smaakt de zoetzure vis voortreffelijk. We merken dat we het met ons vieren goed kunnen vinden en vertrekken op de derde dag dan ook vol vertrouwen naar Perth, aan de westkust van Australië. We hebben een goed hotel. Maxim heeft het geboekt, zoals trouwens alles: de vliegreizen, de auto’s, de hotels, de hele reis. Voortreffelijk! Letterlijk een groot aantal zorgen minder!
Op Maandagmorgen de auto’s opgehaald. Ze blijken niet klaar te staan; een gebroken ruit en niet schoon opgeleverd, blijkt het probleem. Om 15.00 uur vertrekken we dan eindelijk. Nog snel even wat inkopen voor 6 dagen gedaan : water, wijn, worst, kaas, biscuit en voor ons 10 liter sojamelk. We zitten meteen tot de nok toe vol in de kleine campers. Het rijden in een echte 4 Wheel drive, daar heb ik met grote verwachtingen naar uitgekeken. Voor een camper zijn ze echt klein, de twee identieke Toyota 4.2 Diesel Landcruisers. Maar wat zijn dit imponerende auto’s op de dirty roads! Een normale auto van goede kwaliteit zou al na 10 kilometer volomen uit elkaar getrild zijn! De wegen bestaan voor het grootste deel uit rood stof en keien, in een regelmatig wasbord motief gestampt. Ik probeer een onmogelijk compromis te vinden tussen snelheid en voorzichtigheid (ik verwacht elk moment dat de vooras uit zijn ophanging zal breken). Helemaal fout: Maxim legt mij uit dat ik tenminste 90 km per uur moet rijden om van de ene bobbel naar de volgende te springen. En jawel hoor: bij 95 km/uur daalt er een onbegrijpelijke relatieve rust over de wagen en zijn inzittenden.
Bij het optrekken laat de 4.2 een karakteristiek gorgelen horen, bekend van alle grote Amerikaanse wagens. Misschien komt dat geluid door het draaikolkje in de tank. Vier kilometer per liter is ook niet niks. Dat verklaart ook de twee tanks van elk 90 liter die we aan boord hebben, naast een 60 liter watertank.
Langs de weg zien we verschillende dode kangoeroes, enkele dode kamelen en zelfs een dode koe. Het zijn slachtoffers van de langsrazende Roadtrains: Grote vrachtwagens met wel 4 aanhangers, die met een noodgang (springend van bobbel naar bobbel) over de zandwegen denderen. Zij bevoorraden de koper-, nikkel- en goudmijnen in the outback. Ze stoppen nergens voor en verwachten van andere weggebruikers dat zij uitwijken, zo wordt ons verteld. Wij zorgen dat we ver in de berm staan, wanneer ze langs komen.
Gelukkig zien we ook een aantal levende kangoeroes en kamelen. In Perth (de grootste stad in west Australië) hebben we geen enkele Aboriginal gezien. In de Outback zien we bijna niet anders. Bij een Roadhouse (een plaats in de woestijn waar je kunt tanken en het hoogst nodige kunt inkopen), maak ik kennis met Mr. Livingston. Hoewel foto’s maken verboden is, wil Mr. Livingston wel met mij op de foto. Hij geeft zijn adres, zodat we hem een kopie kunnen sturen.
Het slapen in de kleine camper is voor ons, verwende wereldreizigers niet eenvoudig. We ontdekken dat de beste oplossing is: Anke beneden en ik bovenin, waar het wat meer waait. We vinden letterlijk en figuurlijk onze draai. Afgelopen nacht hebben we wild gekampeerd. Dat betekent niet dat je zelf een leuke plek opzoekt. We zitten in Aboriginal terrein, waar we alleen op afgesproken plekken worden geduld. We zitten op een terrein met verschillende bomen die voor schaduw zorgen. Een heerlijk windje zorgt voor verkoeling. Geen elektriciteit, dus geen licht. Geen warm water. In een hutje bij de ingang vul je zelf in met hoeveel personen je bent. Je stopt de nodige biljetten in een enveloppe die in een afgesloten buis gaat. We staan volkomen alleen; wat een rust! De mooiste plek waar we tot nu toe gekampeerd hebben. De hemel volkomen helder met sterren die we niet kennen (zuidelijk halfrond) en een gedetailleerdheid die we nog nooit hebben gezien! Prachtig!
Vandaag bezochten we de Olga’s. Een zusje van Uluru. Groter, hoger, maar niet uit é é n stuk. We zijn voelbaar op heilige grond. Dit is het moment om stil te staan bij alles waar we dankbaar voor zijn. En ook bij mensen waarvoor we speciale wensen hebben. Natuurlijk onze meiden, waarvoor we verschillende wensen hebben, voortkomend uit de verschillende omstandigheden waarin ze verkeren. Daarnaast denken we aan een vriendin die pas geopereerd is. Onze wens is dat ze snel weer de ’oude’ is en helemaal opknapt.
Morgen gaan we naar Uluru. Dat wordt ongetwijfeld het hoogtepunt van onze reis. Daarnaast hebben we ons dagelijks hoogtepunt. Dat is het diner. Het is dan altijd donker. Soms hebben we een kampvuur, en altijd kaarsen. En dan de wijn die Maxim en ik hebben uitgezocht in Perth: Allemaal verschillend en allemaal even lekker! Maar het echte hoogtepunt is het hoofdgerecht van Mike: eenvoudig doch voedzaam maar vooral overheerlijk. Ik kijk er nu alweer naar uit voor vanavond!
Hartelijke groet,

On the road...

We zijn inmiddels goed 3 dagen onderweg en staan in Kalgoorlie op een camping alwaar Ank en Ben een ‘cabin’ hebben gehuurd om weer eens een goede nachtrust te krijgen. Het camperen op deze manier valt hun niet mee. Ik houd mijn hart vast want vandaag gaan we pas echt de bush in en wild camperen. Ik geloof dat mijn zusje de dagen aan het tellen is dat we weer in bewoond gebied terechtkomen en in een hotel overnachten.
De eerste dagen zijn Ank en Ben dus niet meegevallen. Ben wordt regelmatig aan getroffen met een handstoffertje om het rode stof van de buitenkant te vegen, dat in tegenstelling tot Maxim die boos werd toen ik een smiley op het raam in de mooie rode laag had getekend.
We zijn enkele dagen geleden van Perth, met zeer veel vertraging omdat de auto nog niet klaar was, vertrokken richting zuiden. We hebben overnacht in Boddington waar we alweer andere eigenaars aantroffen. Helaas regende het en was het knap aan de frisse kant zodat we de volgende dag naar Albany zijn getogen en de nacht hebben doorgebracht aan een camping aan de kust. We hebben nog een familie van 4 walvissen gespot bij Bremers bay, dat blijft een indrukwekkend gezicht. Vandaar uit zijn we via een prachtig 4 Wheel drive track in het Fitzgerald national park naar Hopetoun aan de kust gereden. Waar we een fantastische leuke camping troffen en waar we met behulp van Maxims brandweermansachtergrond in no time een fantastische fik hebben gemaakt waar hele families op af kwamen. Zelfs de camping eigenaar heeft nog een paar koude rakkers genuttigd bij het vuurtje. Helaas werden we veel te vroeg naar binnen gejaagd door een flinke onweersbui.
Na dit vooral natte avontuur hebben we besloten om via Esperance de weg te nemen naar Kalgoorlie om een beetje warm en droog te blijven. Vooral dat laatste want de auto van Ank en Ben is zo lek als een mandje. Zowel in de bestuurderscabine als in het dakgedeelte waar je slaapt. De muggen hebben ons hier overigens ook al flink verwelkomt. Maxim ziet er weer heel vertrouwd uit met die prachtige grote bulten en Ben hebben ze zodanig ongelukkig in zijn hand gestoken dat deze helemaal opgezet is. Ank is vreselijk verkouden en loopt met een lodderig oog rond en een pak zakdoekjes. Verder alles goed hoor ;-)
Straks vertrekken we dus echt naar de outback en verlaten we het asfalt definitief. De volgende update komt over een week uit Alice Springs

Vertraging...

Het is nu 15.00 uur en nog kunnen we de wagens niet meenemen. De 300 km die op het programma van vandaag stonden kunnen we wel vergeten. Het is niet anders we hebben ons erin berust. We gaan de route aanpassen en dat zullen we op de kaart aanpassen als we met elkaar overlegd hebben wat we gaan doen. Ik moet zeggen dat de mensen van het verhuurbedrijf hun uiterste best doen en ook geld terug hebben gestort, logisch want we verliezen gewoon een dag op deze manier.
Tot later dus...

Brekkies at Sassy's...

Fremantle is voor mij een van de geweldigste plekken van Australië. Het begint al met een heerlijke boottocht van zo'n 30 minuten waarbij je de River Swan afzakt naar de oceaan. Daar is een historisch stadje, Fremantle, en dat was vroeger de plaats waar immigranten het eerst voet aan wal zetten. Er is geen hoogbouw en er zijn winkels, heel veel winkels. Het allerleukste vind ik de E - shed. Dat is een loods aan de haven waar op zondag een markt wordt gehouden. Het is er super toeristisch en je kunt er voor een habbekrats de meest walgelijke t-shirts of andere prularia aanschaffen. Dit jaar heb ik me in kunnen houden en heb het bij een pak (tarot)kaarten en sandelwood wierook kunnen houden. Maxim heeft het een en ander bij Myers (Australische V&D)aangeschaft en Ank en Ben hebben we in het shoppingsgebied achtergelaten daarzij nog wat kleding wilden scoren.

Verder zijn we vanochtend voor het eerst weer eens gezellig wezen ontbijten bij Sassy's, een absolute aanrader want daar is er voor elk bekkie wel een lekker brekkie...
Zie onze keus van vanochtend hieronder. Ikke een heerlijke megabak vers fruit met yogert en geroosterde almonds en Maxim's favoriet is natuurlijk bacon and eggs.

Morgen gaan we de auto's ophalen en vanavond moeten we gevieren nog een strategie bedenken om te kijken of we nog een discount kunnen bewerkstelligen daar we een halve dag autohuur 'kwijt' zijn omdat de auto's een servicebeurt nodig hebben...

Maxim's day off...

Er zijn soms van die dagen in het leven van een mens die je het liefst zou willen overslaan. Vandaag had Maxim zo’n dag. Het begint met een klein blaartje en voor je het weet hangen de vellen en het humeur erbij. Om nog maar niet te spreken over de plotseling opgekomen doofheid vanwege het dichtzitten van één oor, wat niet echt fijn is natuurlijk. Maar goed óók een bikkel als Maxim gaat richting 40 en dan is daar de eerste aanzet van verval met terugwerkende kracht vanmorgen ingezet...
Vandaag een rustige vlucht van Singapore naar Perth gehad waarbij ik me na de aankomst heb verwonderd over de enorme rij checkpoints na de douane waar al je bagage na aankomst nog een keer nagekeken wordt op aanwezigheid van voedsel. Ze zijn hier werkelijk helemaal panisch dat bepaalde ziektekiemen of beestjes binnenkomen. Er wordt vooral gescand op fruitachtige zaken maar ook vlees- en melkproducten mogen niet naar binnen en er worden forse boetes bij overtredingen uitgedeeld.
Vanavond hebben we vegetarisch gegeten in een restaurant aan de Swanriver welke gerund word door vrijwilligers en waar je, al naar gelang het je gesmaakt heeft en je het eten waard vindt, geld achterlaat. Ik vind het een prachtig concept en vond het redelijk smakelijk maar het was wel verschrikkelijk spicy. Maxim heeft bijna niets gegeten en Ben kauwde per ongeluk op een stukje peper waarna de vlammen hem uitsloegen. Ik heb het in elk geval een zeer aparte ervaring gevonden en vind het erg dapper van Maxim dat hij ondanks zijn afkeer van dit soort gelegenheden en eten toch meegegaan is. We kwamen met ons vieren niet hoger dan $35,- en Anke heeft de mensen nog wat zakelijke tips meegegeven.
Net bij terugkomst in het hotel vinden we een fax dat we de auto pas s ‘middags 13.00 in plaats van 9.00 s’ochtends kunnen ophalen. Dat we daar niet blij van worden moge duidelijk zijn. Wel vraag ik me af wat we nu, het is Zaterdagavond, nog hieraan kunnen veranderen, misschien kunnen we wat van de huurprijs afkrijgen.

Trouble in paradise...

Singapore beschikt nog over een stukje jungle, the Macritchie Resevoir, en daar hebben wij ons vandaag vermaakt. In de jungle hebben we een aardige verscheidenheid aan dieren kunnen spotten:

één zonnende en één zwemmende schildpad, diverse eekhoorns, vissen met rode staarten, vogels in mooie kleuren, 2 monitors, skinken, lizzards en vele tientallen apen. Na een uur wandelen vond ik het wel mooi geweest en ben ik weer teruggegaan terwijl Maxim, de bikkel, de hele wandeling van 15 km heeft gedaan, incluis de oversteek van een mega enge hangbrug. Ank en ben zijn tot halverwege gekomen, ook een zeer bewonderenswaardige prestatie waarvan bij deze acte!
Mijn 'prestatie' van vandaag is ook niet gering, ik ben alleen door de jungle teruggelopen, een mooie tocht waarbij ik niemand ben tegengekomen. Ik voelde me helemaal omringt door de natuur en vond de geluiden overweldigend. Heerlijke ruisende bladeren, schreeuwende apen en links en rechts wegschietende of glijdende beesten. Het heeft in elk geval volop geritseld waar ik gelopen heb en ik heb niet één keer gegild :-)

Het 'trouble' in de titel slaat op Maxim die er na bijna een rolletje te hebben volgeschoten (wat is ie toch behoudend ;-) achter kwam dat de achterkant van de camera, het transporthuis, niet meer goed sluit. Weg dus die mooie foto's. We zijn nog even wezen shoppen maar de lieverd hoopt met een stukje ducktape zijn camera voor deze vakantie te kunnen behouden. Ach ducktape is een waar wonder, we hebben er ook de laro vaak mee 'gerepareerd'.
Morgen vliegen we naar Oz, heerlijk, ik verheug me op de koele zeebries met 25 graden....

Kut teh...

De setjes hebben zich opgesplitst voor vandaag. Ank en Ben zijn op pad gegaan voor een laptop en kwamen ‘thuis’ met een telefoonkabel, tja je zal ‘m maar nodig hebben...
Maxim en ik hebben Chinatown onveilig gemaakt. Maxim werd bijna elke winkel binnengeloodst om kleding op maat te laten maken, persoonlijk vind ik ‘m er wel lekker uitzien in zijn korte broek ;-) en een maatpak overbodig.
Eindelijk heeft hij vandaag zijn ‘lucky cat’ van mij mogen kopen, een kleintje en hij kan zijn geluk nu al niet op. Chinatown is een bruisend en gezellig stukje Singapore, wel erg toeristisch maar daar ontkom je hier als duidelijk herkenbare Noord Europeaan toch niet aan. Maxim is nog een museum met Chinese kunst ingedoken terwijl ik mijn voeten heb laten vertroetelen met een massage. Het museum vond Maxim overigens niet echt heel bijzonder. Verder heeft hij in de middag kans gezien om zijn hoofd flink te laten verbranden. Aan de rechterkant vind je de ‘before’ en ‘after’ foto’s en een zwembadfoto van Anke. Ben is voor vandaag aan de fotograaf ontkomen, maar dat zullen we een dezer dagen wel goed maken ;-)
Het loopt tegen etenstijd en gaan we ons even opfrissen, voor zover mogelijk want het blijft hier knap benauwd. Ik heb overigens geheel onbewust weer eens bevestigd dat internet één grote leugen is want ik zie dat ik gisteren blogde dat het hier 39 graden was. Qua gevoelstemperatuur misschien maar het kwik komt niet hoger dan 29 en das al warm genoeg hoor.

















En de koffie was er ook niet te zuipen...

Singapore...

Na een bijzonder rustige vlucht zijn we vanavond in Singapore aangekomen. Het wordt hier snel donker en onderweg naar het hotel konden we nog net wat zien van de mooie wegen en goed verzorgde beplanting langs de weg. Nergens een bruin of aangevreten blad te zien, laat staan volle prullenbakken met zooi ernaast. De boetes liegen er dan ook niet om. Een peukje op de grond gooien kost je $500,-. Met de fiets door voetgangersgebied fietsen $ 1000,- en zo houden ze het hier prima schoon en leefbaar, zou helemaal niet zo gek zijn om in Nederland eens toe te passen ;-)
Vanavond hebben we een wandeling gemaakt van ons hotel naar BREWERKZ, een zeer hoog aangeschreven hamburger tent waar volgens zeggen de lekkerste hamburgers van de wereld gemaakt worden. Ik kan daar niet over oordelen daar ik al enige tijd geen vlees meer eet maar kan met smaak vertellen dat de vegetarische burger goed is aangekomen. Mijn disgenoten hebben in elk geval met graagte hun tanden in de beste hamburgers gezet en lieten het zich uitstekend smaken.
Onderweg kwamen we nog langs een ondergronds plein onder een drukke weg door, in Nederland zou je je wel 3 keer bedenken om daar doorheen te lopen. Hier waren heel veel jongelui bij elkaar en allemaal deden ze leuke dingen. Linedancing, of breakdansen of stokgevechten, alles in goede harmonie en absoluut niet bedreigend voor andere passanten. Wat een leuke ervaring. Nou dat was het wat de eerste dag betreft, ik ga lekker naar bed. Voor morgen staat Chinatown op de agenda en ik denk dat ik ‘s’middags bij het prachtige zwembad te vinden ben. Het was hier vandaag 39 graden met een luchtvochtigheid waar je helemaal klam van wordt, maar dat mag de pret niet drukken. Als toetje een foto, versgemaakt van een uitzicht op het water waar we net gegeten hebben.